Mijn verhaal | Zoë Janssens

Ik ben nog geen negen jaar en mijn hoofd is een chaos.Flitsen… Geluiden… Kleuren… Geuren…Ze maken me gek… Angst… Onmacht… Vermoeidheid. Ik word een stil, heel stil kind. Als papa mij ’s avonds ‘graag ziet’ voor mama thuiskomt, laat hij mij meestal gerust ’s nachts. Wanneer mama in de buurt is, doet hij vaak brutaal tegen mij. Als ik iets zeg of doe dat hem niet zint, scheldt hij me uit voor kiekendraad, en schudt me door elkaar.
Op een dag ben ik aan het afdrogen. Papa komt langsachter naar me toe – ik had het niet gezien – en knijpt in mijn billen. Ik schrik zodanig dat het glas uit mijn handen valt, in duizend stukjes op de grond. Papa wordt woedend! Hij grijpt me bij mijn T-shirt en sleurt me door de tuin tot bij het kippenhok. Hij duwt me tussen de kippen en de haan in het piepkleine hok. "Dit is de plek voor een kiekendraad als jij!" roept hij. En ook: "Denk er niet eens aan te wenen!" De kippen en de haan, die hier niet mee gediend zijn, pikken door mijn kleren heen in mijn vel.

Ik zit daar, zonder te huilen, tot mama me veel later komt halen. Ze zegt niets, ze doet enkel het hok open.

Betekent dit dat het gedrag van papa normaal is
Zou het er in elk gezin zo aan toegaan?
Ik weet niet beter.